---
Iranian photographer Jahangir Razmi (left) took 70 pictures of an execution in Kurdistan on Aug. 27, 1979. One picture (above) won the Pulitzer Prize. It was, however, awarded to an unnamed photographer - the only anonymous recipient in the 90-year history of the award. Mr. Razmi preserved 27 of the photos on a contact sheet and stowed it away in his home. Below are those photos, made public for the first time. (See related article)
عکسهای زیر گوشه ای از جنایات بیشمار جمهوری اسلامی را نشان میدهد. ظالمان حاکم بر ایران فریادهای حق طلبانه هموطنان کُرد و دیگر خلقهای ایرانی را همیشه با گلوله پاسخ دادند و آزادیخواهان را بیرحمانه کشتند. این صحنۀ تیرباران نمونه ایست از هزاران صحنۀ دلخراش دیگر که تا به امروز بارها به صور گوناگون تکرار شده است و ما ملت با سکوت خود موجب ادامۀ آن شده ایم
در تابستان 1358 گروهی از پاسداران جنایتکار (که شریانهای اقتصادی کشور را به انحصار خود درآورده اند تا خون ملت را بمکند)، همراه با خلخالی ملعون که از خمینی دستور کشتارها را گرفته بود، در فرودگاه سنندج دسته دسته جوانان کُرد را که چیزی جز عدالت نمی خواستند، به رگبار گلوله می بستند و حتی به زخمی ها هم رحم نمی کردند.
جهانگیر رزمی عکاس روزنامۀ اطلاعات همراه با چند عکاس دیگر شاهد یکی از این صحنه های تیرباران بود و توانست این عکسها را در روزنامۀ خود منتشر کند. در سال 1358 هنوز سانسور روزنامه ها شدت نگرفته بود. با اینحال سردبیر رزمی برای حفاظت از جان او نامش را زیر عکسها قید نکرد و هویت او را هیچوقت افشا نساخت. حاکمان آن دوره که بسیاری از آنها همچنان در رأس قدرت و مشغول به جنایت هستند، مأموران خود را به روزنامه فرستادند و پس از چندی سردبیر را از کار برکنار کردند.
بعد از انتشار این عکسها در روزنامه های پرتیراژ جهانی جایزۀ پولیتزر به عکاس ناشناس این عکسها تعلق گرفت، اما جهانگیر رزمی هویت خود را فاش نکرد و از ترس مجازات خاموش ماند. چند تن از دیگر عکاسانی که در این صحنه یا صحنه های مشابه حاضر بودند ادعاکردند آنها این عکسها را گرفته اند، اما جایزه به آنها داده نشد. بعد از بیست و هفت سال جهانگیر رزمی سکوت را شکسته است و جایزه را به زودی دریافت خواهد کرد.
یادآوری این اعدامهای وحشیانه گویای این واقعیت است که حاکمان جنایتکار و سگهای درندۀ آنها نه تنها کوچکترین تغییری نکرده اند بلکه سبوع تر شده اند. در سال گذشته هموطنان کُرد در شهرهای مختلف کردنشین به فرمان همین ظالمان در کوچه و بازار به گلوله بسته شدند و صدها تن از آنان در زندانها مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند و بسیاری هنوز هم اسیر سلاخ خانه های این جانیان اند. تنها تفاوتی که با اول انقلاب وجود دارد این است که حالا مانع از انتشار اخبار جنایتهای تازه می شوند. به همین دلیل ضروری است که ما مردم خودمان اینگونه اخبار و تصاویر را در بین خود منتشر کنیم و چهرۀ این جنایتکاران را از ریز و درشت افشا سازیم تا نتوانند ما را بیش از این سرکوب کنند. از همینجا دست بکار شوید و این لینک و این تصاویر را برای دیگران بفرستید. اگر این مطلب و عکسها را در وبلاگ یا سایت خود خواستید نقل کنید، لطفا نام منبع (پربز) را ذکر کنید و به اینجا لینک بدهید. ( بعد از انتشار مطلب فوق در وبلاگ پُربُز، سایت بی بی سی بخش فارسی ترجمۀ خلاصه شده ای از مقاله و مصاحبۀ والستریت جورنال را دربارۀ این عکسها و عکاس آن در وبلاگ خود منتشر کرد! ) ا -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-